Κάθομαι στην πολυθρόνα που καθόμουνα όταν είσαι σπίτι μου, απέναντι από τον «καναπέ»- κρεβάτι. Είχα βάλει μαύρα εσώρουχα και κόκκινες ψηλές γόβες και κάναμε έρωτα πάνω σε αυτήν την πολυθρόνα.

Τώρα αυνανίζομαι πάνω στο μπράτσο της ενώ ακούω το τρίτο μέρος από την 8η συμφωνία του Bruckner ( η ώρα είναι μία και μισή το μεσημέρι). Αναρωτιέμαι εάν υπάρχει έστω και ένα παρεστιγμένο μέσα σε αυτό το μέρος… Είναι τόσο λείο, σαν γυαλί..νότες που διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς καμία απολύτως «γωνία»… είναι σαν κορδέλα.. όπως είναι το αργό μέρος της 10ης συμφωνίας του Μάλερ που είναι το πιο αργό μέρος που έχω ακούσει ποτέ, που πα-ρα-λύ-ει όσο φτάνει στο τέλος.. μέχρι εκεί που είναι τόσο σιγανό που νομίζεις ότι έχει τελειώσει και όμως ακόμη παίζει!!! Σαν το πέρασμα απο τον οργασμό στον ύπνο..

Ψυχολόγος… θα ήθελα να μιλάει πιο πολύ εκείνη… στην χθεσινή εκπομπή.. τις μισές απαντήσεις ,αν όχι φυσικά όλες, από αυτές που της έκανα, τις ήξερα. .. και για τη ζήλεια (ξεκινάει από τον εαυτό μας , αλλά σίγουρα παίζει ρόλο ο σύντροφος εάν το θρέφει ή το «ενισχύει» και αυτός αυτό το καταδικαστέο συναίσθημα. – με την ευκαιρία, δεν υπάρχει καταδικαστέο συναίσθημα..- ποτέ δεν ζήλευα. Και αν συνέβη ποτέ, σε απειροελάχιστο βαθμό..) και για τις κρίσεις πανικού (αποπροσωποποίηση είναι αυτό που μου συνέβη και κατά καιρούς μου συμβαίνει και ευχαριστώ που μου θύμησε την λέξη που μου είπε η δική μου ψυχοθεραπεύτρια).. και για την «αντιμετώπιση» ενός (από)χωρισμού.. Δεν ξέρω πως ήταν εμφανισιακά, η ιδέα του να την φλέρταρες off air, με τρέλλαινε.. Εκεί, μέσα στο studio που το είχαμε κάνει άγρια, τόσες φορές..

Οχτώ στους δέκα ανθρώπους που με έχουν γνωρίσει ως τώρα, άντρες- γυναίκες, διαφόρων ηλικιών, απλοί άνθρωποι μέχρι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ μορφωμένοι ΚΑΙ καλλιεργημένοι, μου λένε το ίδιο πράγμα. Οτι είμαι εξαιρετικά έξυπνη και (δυστυχώς) πάρα πολύ ευαίσθητη. Βρέθηκε ένας μόνο άνθρωπος να μου πει και κάτι ακόμη, διαφορετικό. «Είσαι εξαιρετικά ΕΥΦΥΗΣ και το τραγικό (το τόνισε τόσο πολύ) είναι ακριβώς αυτό. Καταλαβαίνεις, ξέρεις, αλλά δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα. Τουλάχιστον ακόμη.»

Νοιώθω κατεστραμμένη. Ήρεμη και κατεστραμμένη. Γράφω επικεφαλίδες μην ξεχάσω να αναλύσω αυτό που μου έρχεται σε κάθε στιγμή. Και που θα πω.. Και αυνανίζομαι συνέχεια..

Το καλύτερο που μπορεί κανείς να κάνει στον εαυτό του, είναι να του θέτει ερωτήματα..

Κούρεψα τα μαλλιά μου.. έφαγα κανονικά, θα κάνω ένα μπάνιο και μετά θα φύγω να κάνω ότι κάνω κάθε Τετάρτη. Την Δευτέρα , είχα το πιο περίεργο συναίσθημα. Τελείωσα την φυσιοθεραπεία (που έχω και σήμερα) και μετά ανέβηκα τον πεζόδρομο της Αγίας Σοφίας και νόμιζα ότι είχα πάρει 10 κιλά κοκαΐνη.. – τα χάπια τα έχω κόψει εδώ και πάρα πολύ καιρό- περπατούσα και είδα τα παγκάκια.

Μπήκα στο «Μπλε» και πήρα 3 τυροπιτάκια να φάω. Και ο δρόμος ήταν άδειος σχεδόν. Μου άρεσε..προς στιγμήν νόμιζα ότι ήμουν σε ένα άλλο περιβάλλον που δεν είχα ξαναδεί, δεν μου είχε συμβεί τίποτα και είχα μια πάρα πολύ παράξενη ηρεμία. Μόλις πέρασα τον πεζόδρομο και βγήκα στην Ερμού ήρθαν ΟΛΑ πίσω ξανά. Όλο αυτό που ζω και ΕΙΜΑΙ (υπάρχω) μέσα σε όλο αυτό το περιβάλλον που ξέρω δρόμους και ανθρώπους και ότι είμαι μουσικός και μόλις φρεσκοχώρισα και..και.. ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΑΖΙ.

Έχασα την ηρεμία που είχα πρωτύτερα και άντε πάλι, δύο πόδια που απλά με πήγαιναν να πάρω το λεωφορείο. .. Γύρισα σπίτι και έβαλα να ακούσω το cd που είχα αγοράσει. Μετά μιλήσαμε, αυνανίστηκα στο ενδιάμεσο με μανία, μετά άρχισα να κλαίω, θέλω να σε μυρίσω ξανα, μετά προσπάθησα να κοιμηθώ αλλά οι διπλανοί κάνανε πολύ θόρυβο στις 4 η ώρα το πρωί . Ενοχλήθηκα φοβερά. ΞΕΡΕΤΕ πόσο κόπο κάνω για να κοιμηθώ έστω και λίγο???? Και να κοιμηθώ ήρεμα? Και αυτόν τον «ύπνο» κάτι τον διαταράσσει συνεχώς, έστω και εξωτερικός παράγοντας.. όπως τα γέλια από δίπλα.

Έχω γεμίσει χαρτάκια.. να σκέφτομαι .

Δεν μπορώ να βάλω άλλη φωτογραφία εκτός από μαύρο. Ο πατέρας μου, μια φορά σε ένα μεσημεριανό τραπέζι, από τα λιγοστά που βρισκόμασταν όλοι μαζί, επειδή δεν του άρεσε να φοράμε μαύρα (ούτε μακριές φούστες. Όσο πιο κοντή τόσο καλύτερα.. χαχαχα..- μάλιστα μια φορά, μεγάλη ήμουνα, μου έκανε παρατήρηση γιατί δεν βάφτηκα..) έδωσε μια ολόκληρη ομιλία περί μαύρου χρώματος. Άσχετο, απλά το θυμήθηκα τώρα… Και εσένα σε τρελλαίνουν τα μαύρα εσώρρουχα.. Σε πιάνει μια ανεξήγητη μανία, μπορείς να με πηδάς ώρες με το στριγκάκι μου φορεμένο..

Και πρόλαβα να δω την υπόλοιπη ταινία από το «όταν έκλαψε ο Νίτσε». Μόνη.
Θέλω την αγκαλιά σου. Και το άγγιγμα σου, να σε μυρίζω στο λαιμό και να με λες «μαρουλάκι…»… Θέλω να σε πάρω στο στόμα, να σε γλύφω με τις ώρες, να σε δαγκώνω τρυφερα, να χαιδεύω το κεφάλι σου με τη γλώσσα και τον αντίχειρα μου.. Μέχρι να φουσκώσεις, να αλλάξεις χρώμα και να μου χαρίσεις τα υγρά σου..

Έχω γεμίσει χαρτάκια , σκέφτομαι.

Άκου το τρίτο μέρος της 8 συμφωνίας του Bruckner..